Chicho Sánchez Ferlosio

O día do señor martes un de xullo de 2003 faleceu o chamado Jose Antonio Sánchez Ferlosio, Chicho nas súas demostracións artísticas. A noticia, menos mal, tivo un eco mediano nas páxinas necrológicas dos periodicos, pero practicamente todos tiraron de axencia para un feito que, de estar á altura das circunstancias, debe ser non só primeira páxina, senón ademais arrastrar con ela a un caderno pequeno central que explicase que con el morría unha época de ilusión e unha parte que se intenta enterrar a paladas de escavadora da historia do noso país.
Porque resulta que o cabaleiro Chicho Sánchez Ferlosio e demasiado incómodo para o poder cultural deste país, que lentamente foi absorbido por tendencias políticas que á súa vez foron absorbidas por intereses empresariais, ás veces extranacionales e en demasiadas ocasións vulgares.

Por iso non interesa recordar a súa figura, porque a moitos dos que ostentan agora intereses mediáticos débelles de resultar avergonzante acordarse del e pensar que deixaron os mesmos ideais -bos ou malos, que máis dá, pero os seus- nalgún lugar do seu pasado.

Chicho Sánchez Ferlosio foi sempre un librepensador, no sentido máis honrado do termo, e atacou sempre a estupidez viñese de onde viñese. É evidente que calquera cousa que el fixese agora parece rancísima, case envolvida no mesmo filtro que Sete días de xaneiro ou que os documentais sobre a transición, pero nesta época que se quere facer desaparecer da face do noso país e que vai do 76 ao 79 alguén debe contar que pasaron episodios interesantes e que foi unha das de máis espontaneidade, libertinaje e paixón da nosa historia. Todo o mundo tiña unha tribuna porque as clases políticas estaban preocupadas por morder máis rápido un anaco do pastel e pasaban totalmente do que ocorría na rúa. Aínda que iso levase a ter que aguantar a algún pelma, a voz dos que nunca a teñen porque xa non é unha censura puntual o que sofren senón que o sistema enteiro levounos extramuros, puido entrar ao convento, que estaban as portas abertas.


Como cantante foi estraño, desde logo nas antípodas de calquera escena, actitude ou panoplia que se poida observar hoxe en día. Só logrou editar dous discos: un single a dúo con Rosa Jiménez en Novos Medios e o inencontrable e á vez olvidadísimo Lp de Dial no 78, A Contratiempo . Os que temos a fortuna de gozar deste disco podémonos atopar con salmodias en latín que intentaban adaptar cantos goliardos, letras de Carmen Martín Gaite, romances medievais, unha parrafada da Divina Comedia, pastiches de Horacio; todo entre arranxos pretendidamente básicos -ata algunha canción está sacada do radiocasette caseiro- e unha voz ás veces ridículamente aguda, ás veces hondamente valleinclanesca, sempre atractiva.
Un artefacto tan estraño non pode menos que resultar san en tempos de corrección estética, cando xa ningún contido pode sorprender, cando ninguén se atrevería a citar nunha canción a Tolomeo. E aparte de “Gallo rojo, gallo negro”, pequeno hit á conta de Dyanes 6 con megáfono e por iso caduco, non deixa de resultar sorprendente a decisión de que o amor é o único non enganoso de “Si las cosas no fueran” ou o sorprendente anarquismo vital de “Hoy no me levanto yo”, épica história do que persiste no seu camastro facendo caso omiso do mundo que xa non lle interesa mentres que o mundo en forma de familia, poderes fácticos ou habitantes do averno intentan custe o que custe que se levante. "Aunque a nadie le hagas falta/allí te vienen a hurgar" unha letra que resume a única liberdade fundamental do individuo: o que che deixen en paz cando ti o decides.
Por iso é tan incómodo e por iso ninguén se atreve a enfrontarse a el hoxe en día. As súas opinións resultaban molestas para calquera agrupación, do tipo que sexa, porque son alleas a calquera dogmatismo, defendía o que a intelixencia consideraba banal e consideraba banal o que a intelixencia cría razón última do estado. Porque non hai cousa que máis moleste a calquera sistema de normas que as persoas que viven sen elas, moito máis que os que as critican, porque estes entran no xogo e ao mesmo tempo fanas fortes. Por iso deben de esquecerse deste señor. Todos van procurar que non exista.

Fonte: Hoy no me levanto yo