Keny Arkana

Nacida en decembro de 1983 en Marsella, Keny Arkana ten pai arxentino, de Salta, e nai francesa. Aos nove anos xa se fuxiu de casa e foi nun dos internados en que estivo onde empezou, con 13 anos, a impresionar aos seus: «As súas leis son inmorais, a miña delincuencia ten principios».
Podería dicirse que nese ano, 1996, comezou a súa carreira musical ao formar o colectivo Mars Patrie, que logo se convertería en Etat-Major e daríalle os seus primeiros directos na escena marsellesa, concretándose no ano 2003 no EP de título “Volume 1” baixo “Etat-Major”. Orgullosa da rúa, en “A mère deas enfants perdus” proclama: «Nas miñas arterias flúe a xungla. Sálvese o que poida e sobre todo o que gime. Son a rúa. A nai dos nenos perdidos».

Nin joyitas Bling-Bling, nin cochazos, nin mercadeo de cuerp(az)os, nin demais gilipolleces que tan a miúdo poboan esta devaluada escena; 100% Anti-Bling-Bling, ela mesma defínese así: «eu non son rapera, son unha contestataria que fai rap». E é que a dimensión ideolóxica é esencial en Keny Arkana: arroxada con forza, con racho, desafiante. Como a moitos artistas antes que ela, a forte consciencia e dimensión políticas non fan outra cousa que fortalecer a súa arte, que desborda emoción é capaz así de atrapar ao oínte cunha forza da que noutro caso carecería (e pensamos neste momento nos míticos Refused, a influente banda sueca que cantaba con tanta forza aquel «mellor morto que vivo baixo o teu opresión. Mellor morto que vivo baixo os teus valores sociais».

Tamén en en 2004, funda o espazo cooperativo “A Rage du Peuple” (A Rabia do Pobo), que pretende unha «cólera positiva, federalista, portadora de esperanza e de cambio». O seu manifesto é proclamado en 2006 en Nanterre durante a FALP (Foro Mundial das Autoridades Locais de Periferia), onde se expón o debate se un enfoque que parta da periferia é pertinente para entender e actuar sobre a relación mundialización/metropolización.

O manifesto di así:

Somos unha rabia que se desenvolve nas ruelas do mundo.

Somos novos, en corazón e espírito, habitados por un desexo de transformar a nosa condición.

Somos cidadáns que exasperados vemos os nosos dereitos e liberdades ameazados por unha globalización que nos encarcela nunha prisión ao descuberto. decidimos unirnos para poder loitar humildemente.

Somos un movemento que se difunde de boca a oído, como un rumor circulando nas nosas vidas.

Somos unha unidade indivisible a través dos séculos. Somos unhas xentes libres, en pé, co puño alzado. Queremos desenvolver a consciencia e a información crítica e libre.

Somos xente común que xa non cre nos políticos, pero que quere restaurar un sentido á palabra “política”. (?)