miércoles, 10 de marzo de 2010

«Quiero acercar el son cubano a mi historia aquí» Yhosvany Palma

La trayectoria de Yhosvany Palma no tiene desperdicio. Este cantautor cubano ha colaborado con artistas como Silvio Rodríguez, Luis Eduardo Aute, Pablo Milanés, Vicente Feliú, Jorge Drexler, Raphael o Inma Serrano. Llegó a España hace algo más de diez años y tras actuar en un par de ocasiones en Vigo decidió que este era su lugar, su puerto base. Se asentó en la ciudad hace un lustro y para celebrarlo prepara un disco que narrará musicalmente parte de sus vivencias aquí. O lo que es lo mismo, son cubano «made in» Vigo.
El disco ya tiene nombre. Se titulará Aviso de vida . Las doce canciones también están decididas. Son algunos de los temas que ha compuesto Yhosvany en los últimos meses y muchas de ellas ya las ha tocado en sus conciertos. Ahora queda grabarlas y autoeditar su segundo disco. La intención es comenzar a grabar entre los meses de mayo o junio y así poder publicar el disco en septiembre. Para ello, Yhosvany y un amigo están ultimando los arreglos musicales porque no va a estar solo en el estudio. Aviso de vida romperá con la música que ha hecho hasta el momento. Abandonará el son cubano y dejará el sonido guitarra-voz para apostar por un planteamiento más grupal. Se dejará acompañar por amigos, músicos con los que ha colaborado desde que llegó a Vigo y con los que ha actuado en locales como el Café Uf, el Xancarajazz o el Candela, en los que toca asiduamente. «No quiere decir que vaya a dejar de tocar alguna canción solo con guitarra y voz», aclara el músico, «pero en esta ocasión me apetecía o apostar por la orquestación. Quiero trabajar con más músicos como si fuésemos un grupo, tanto en el estudio como en el escenario».
Habrá influencias del jazz, el folk e incluso del rock and roll. Con esta mezcla quiere acercar su estilo a la historia que ha vivido aquí en Galicia. Estará respaldado por músicos de aquí y por ejemplo le ha encargado que le acompañen a la guitarra Diego Pacheco y Cuchus Pimentel. Eso sí, también contará con la colaboración de músicos cubanos asentados en la ciudad e incluso un lituano.
Aunque Yhosvany trabaja en su nuevo disco pero aún no ha abandonado del todo su anterior trabajo, Hijos de la fortuna , en el que quiso rendir homenaje a sus orígenes. Un disco inspirado en Cuba y grabado allí, como le sugirió Aute. «Estábamos en Madrid haciendo los arreglos y pensábamos quedarnos a grabar allí. Un día se lo comenté a Aute y fue él quien me dijo que sería todo mucho más fácil si nos fuésemos allí», recuerda Yhosvany. Y así fue. Se encerró en el verano del 2006 en los estudios Abdala acompañados por músicos de La Habana. Fue una experiencia que no olvidará ya que revivió el espíritu de la Trova, algo que le viene en la sangre porque es descendiente de una familia de trovadores de Trinidad.

Fuente:
http://www.lavozdegalicia.es/vigo/2010/03/05/0003_8334904.htm

martes, 3 de noviembre de 2009

CARTA ABERTA A UN CANTANTE



Texto do email recibido:


“Hola buenas, soy ………………, os quería pedir un gran favor:

Teneis dos videos míos colgados en Youtube de dos conciertos. Ahora
mismo voy a grabar con una discográfica y me ha pedido que borreis
estos dos videos porque tienen muy mala calidad y me dan mala imagen
como artista.

Asi que por favor, borrad estos dos videos míos de Youtube, ya se
subiran otros de mejor calidad.

Moitas gracias e unha aperta ……………………..”

(O texto do email está transcrito tal como chegou a nós, incluídas as faltas ortográficas, de puntuación e de sintaxe.)



Tiñamos pensado escribir o seu nome, ou o seu nome “artístico”, nesta carta aberta, pero ao final púidonos a bondade e preferimos elevalo, a vostede, de anécdota a categoría, e convertelo no exemplo do que non se debe ser nin como cantante, nin como “cantante”, nin como nada. O tempo, que é moito máis cruel que nós, o porá a vostede no seu sitio, iralle quitando todas as máscaras, ata que, cando chegue á súa triste meta, sexa un remedo tráxico do que pretendía na liña de saída.
Como decidiu vostede ser unha figura publica e un “artista”, pois nós decidimos actuar como público, sen contemplacións, coa esixencia e o rigor que o público debe ter cos seus homes públicos e os seus artistas. Cando unha persoa dedícase a unha actividade creadora, ou intenta dedicarse, pensamos que debese partir fundamentalmente de dous puntos: espírito autocrítico, e humildade.
O primeiro sérvenos para non facer demasiado o ridículo. Porque os primeiros pasos de todos, incluídos os dos máis xeniais, adoitan ser sempre torpes, titubeantes, inexpertos e mediocres. Cando estes primeiros intentos veñen acompañados de pedantería, envaicimiento e soberbia, convértense en bochornosos espetáculos, en patéticos esperpentos. Poucas cousas producen tanta vergoña allea como o contemplar a eses primeirizos “artistas”, coas súas enormes limitacións, pavoneándose como pavos reais con plumas de galiña vella, falando de “a súa arte” coma se baixasen dun Olimpo de atrasados mentais. Poetas, pintores, cantantes, fotógrafos, actores mediocres ata a nausea falando deles mesmos comos se fosen Rilke, Goya, Jacques Brel, Cappa, Marlon Brando… Cos seus pouses de “artista”, as súas vestimentas de “artista”, a súa verborrea de “artista”, vendendo o fume dunha fogueira sen lume. E como non teñen ese espírito autocrítico imprescindible, pregúntanlles con insistencia a familiares, amantes e amigos se lles gusta a súa “arte”. Todos, levados polo seu compracente afecto, améntenlles dicíndolles que son marabillosos. Pero, haberá algunha nai capaz de dicirlle a un fillo, cantante mediocre, que é unha merda de cantante, de letrista, e de músico? Haberá algunha noiva-o capaz de dicirlle á súa amada-o que os poemas que escribe son un atentado contra a lingua na que escribe? Haberá algún amigo capaz de dicirlle ao seu amigo que co seu “arte” poderá ligar moito, pero que dá vergoña allea? Non, xamais se viu isto na historia do “arte”. Cando séntense máis seguros, pregúntanlles polo seu “arte” a descoñecidos, ou ao dono da sala na que actúan, ou a alguén do publico. E se do círculo íntimo do “artista” non sae a verdade, menos sairá aínda dun descoñecido. Alguén coñece a alguén que lle dixera a un “artista” destes, que é sinxelamente malo? A piedade sempre se impón sobre a verdade. Xamais asistimos a un concerto no que ao terminar unha mala actuación, en vez aplaudir, asubiásese. A situación resultaríanos tan embarazosa que preferimos mentir aplaudindo, a ser sinceros e crueis asubiando. E vimos e oído cousas sobre un escenario dignas de acudir a un xulgado de garda.
Agora que decidiu vostede que é un “artista”, que nos informa, coma se dixésemos, que decidiu vostede que xoga na liga dos cantantes, que, como nos di no seu email, xa ten “imagen como artista”, supomos que non lle parecerá mal que o xulguemos cos mesmos criterios cos que xulgamos aos considerados universalmente artistas da canción, que o analicemos cos mesmos criterios que usamos con aqueles que millóns de persoas coincidimos en afirmar que teñen imaxe e realidade de artistas, por exemplo Woody Wutrhy, Brassans, Joe Hill, Ferré, Dylan, Seager, Vicius, Kalsoum, Afonso, Brel, Livanelli, Feita… Ata é posible que vostede, un “artista” da canción, non teña nin puta idea de qun son a maioría dos artistas citados, aínda que sexan auténticos xenios da mesma disciplina na que vostede é “artista”. O súa sagaz discográfica non considera a esa ignorancia problemas de “imaxe”. Imaxínese vostede que problema de imaxe tería se sendo vostede entrevistado como “artista” por Buenafuente e pregúntalle sobre algún deles. Dirame que non se está obrigado a saber de todo. Home non, pero no terreo no que un é artista unha culturiña non está mal ter. Dígallo a sús sagaz discográfica. A simple idea de comparalo a vostede cos artistas antes citados dá vertixe verdade? Pero foi vostede co súa pedante vaidade quen se meteu nese xardín, segundo parece aconsellado polo súa sagaz discográfica. (Por certo xa nos informará vostede de cal é, para pola á sublime altura daqueloutra que rexeitou a The Beatles porque non tiñan futuro).
Diciamos máis arriba que viamos necesarias dúas virtudes para comezar a camiñar nunha aventura creativa. Falamos de ser autocríticos, e mencionamos a segunda virtude: a humildade. E cando falamos de humildade non lle damos o sentido cristiáns de autohumillación ao termo, se non ao que hai detrás da máxima socrática “só sei que non sei nada”. O sabio que non se atreveu a considerarse sabio, senón un amante da sabedoría, un “amateur”, un “filo”. A vostede, (que non se considera un “filocantante” senón un cantante, un “filoartista” senón un “artista), e a súa sagaz discográfica que o considera a vostede un “artista” ao que hai que protexer a imaxe, é case seguro que Sócrates impórtelles un carallo. Pero quizá nesa sabia humildade está encerrado o único segredo que nos pode conducir a chegar a conseguir algo en calquera faceta creativa. Porque se nunca nos contentamos co conseguido, se pensamos que sempre se pode ser mellor, que cada consecución deber ser un proxecto da seguinte, que cada unha das nosas creacións deber ser, ten que ser, un pálido reflexo do que soñamos crear, se pensamos que o camiño ata chega aos cumes onde chegaron os máis grandes (e aínda excedelos) é longo, doloroso e cheo de dificultades, se non temos a humildade suficiente para morrer aprendendo, dándonos conta que no único que podemos ser sabios é en ir descubrindo canto nos falta por aprender, por saber, por perfeccionar. Sen humildade convertémonos en alguén patético que pensa, que con catro versos mal rimados, dous acordes mal tocados e unha idea mal expresada, crese un “artista”. Como a súa sagaz discográfica que con catro … (pero, para que falar dela, se vostede é o “artista” que nos rouba o tempo).
Por certo que concepción ten a súa sagaz discográfica sobre iso que chama “imaxe”? Só é mala imaxe a súa actuación no escenario de UTOPÍA SON? A imaxe moral ten algún sentido para a súa sagaz discográfica? E a ética? Está tan preocupada pola imaxe (in)cultural dos seus “artistas” como polos concertos que vostede deu aquí? O analfabetismo funcional non entra dentro do que a súa sagaz discográfica entende por imaxen?
A humildade, que o colectivo UTOPÍA FORO que organiza a MOSTRA DE CANCIÓN DE AUTOR-UTOPÍA SON (é quen lle está escribindo esta amable carta aberta), a humildade, diciamos, esa que lle presupuxo a vostede UTOPÍA SON baseándonos nas súas letras radicais, a súa suposta ideoloxía anarquista e a súa bandeira vermella e negra, e da que, obviamente, xa carecía entón, porque un cúmulo de estúpidas vaidades como as que se atopan na súa misiva non se improvisan dun día para outro. Esa humildade que nos imaxinamos que debería ter vostede, dado que nós, e supuxemos que vostede tamén, eramos conscientes das súas limitacións como cantante, como guitarrista, como compositor e como radical. Crémonos, que como estaba vostede empezando, aínda non se convertira nun pedante, e máis aínda dado que se mostraba vostede como un anarquista de letras incendiarias, supuxemos que lle acompañaban a vostede esas virtudes que sempre foron os acenos de identidade do anarquista. Máis que equivocarnos nós, induciunos vostede ao erro.
Pois baseándonos nisto decidimos apoialo en todo o que puidésemos, cousa que loxicamente non podemos facer con todos os que se presentan á Mostra. Conseguímoslle a sala para actuar todas as veces que o solicitou, pasámonos o traballo de filmar algúns dos seus temas, de subilos a Youtube etc. Eses vídeos que agora vostede e a súa sagaz discográfica considera que teñen “muy mala calidad” (desde logo a gratitude tampouco está entre as virtudes que lle adornan) foron agradecidos por artistas de verdade, aos que vostede non lle chega a adóitea dos seus zapatos, e algúns teñen discográficas con catálogos que lle asombrarían a vostede e a súa sagaz discográfica. E tampouco se trataba de subir obras mestras a youtube, soamente a verdade captada nun momento dado, con toda a marabillosa imperfección que algúns momentos da vida teñen. Pero nin vostede nin a súa sagaz discográfica saberán moito sobre a palabra “verdade”, verdade? A verdade non é sempre revolucionaria? E a mala imaxe, en que consistiu? en que a cámara non captou o que vostede é, ou que o captou?
Por sorte, aínda que a vostede parézalle incrible, a ecuación adoita ser: a maior calidade maior humildade. E vostede non é o mellor cantante que pasou por aquí, nin moito menos. En cambio, no ranking de pretenciosos pedantes está entre os primeiros. Tampouco crea que é vostede único, nin sequera nisto é vostede artista. Aínda que a vostede sígalle parecendo incrible, a ecuación adoita ser: a menor calidade e cultura, maior vaidade e pedantería. Vimos engreídos de todas as especies, non é vostede o único, pero a verdade que o email que nos mandou, e o feito de que se presentou vostede unxido de anarquismo, tocounos os collóns, foi vostede o vaso que colmou a pinga, supomos que a súa vaidade non lle permitirá ser a humilde pinga que colma o vaso.
Se a vostede usámolo como cabeza de turco ou como cruz de cristián, é porque, a parte de que llo merece, estabamos esperando a oportunidade para poder pór diante do espello a máis dunha pantasma ao que tivemos que tratar coa educación e o respecto que non se merecía.
De saber como era, pode estar vostede seguro de que non tivese actuado no escenario de UTOPÍA SON. A MOSTRA DE CANCIÓN DE AUTOR - UTOPÍA SON é un proxecto humilde, alternativo, pero feito co máximo rigor e seriedade. Intentamos apoiar e provocar a aparición de cancións e cantantes que revitalicen a canción de autor como un medio de expresión popular e non populacheiro, que recobre o seu protagonismo social por medio da calidade, pondo o noso gran de area para dignificar unha arte tan degradada e comercializada, tan prostituída por discográficas e “cantantes” con animo de lucro, que terminou sendo o refuxiou de charramangueiros, ligones de praia, vaidosos, cobizosos, pedantes, a quimera de canto ambicioso sen oficio nin beneficio soñando con dar un “pelotazo” de éxito que o faga rico e famoso baseándose na súa “imaxe” tan bonita como oca. E tivemos a fortuna de que ao longo destes anos escoitemos sobre este escenario cancións realmente boas, a cantantes e grupos realmente bos, de persoas boas, dalgúns deles fixémonos amigos e admiradores, isto recompensounos con fartura todos os esforzos que dun xeito totalmente desinteresado e social, fixemos. Vostede non está xa entre ningún destes, vostede está entre “Os outros”, si, os de Amenábar.
Xa debemos sospeitar cando vostede nos contou que empezou pintando, pero como coa pintura tiña menos repercusión, pasouse á canción. Coma se un elixise a linguaxe no que expresarse como quen elixe iogures no supermercado, e ademais, non facelo en función do que lle sae da alma, do corazón ou das tripas, senón en función de con o que vai conseguir máis fama e aceptación social. Que terrible traxedia fose que decidise vostede seguir coa pintura, habéndonos privado dun Tom Waits en detrimento de gañar un Picasso. Pois fíxese que se era por forrarse, ser famoso, ligar mulleres incribles ou ter o recoñecemento do mundo, ser pintor como o foi el, non lle resultaba a vostede mal negocio. E se era por transmitir ideas, é posible que o “Guernica” non conte cousas tan interesantes como as súas cancións, pero non nos negará vostede que algo se pode dicir coa pintura. Pero como dicía Ensteim, “só hai unha cousa infinita no universo: a estupidez humana”.
Espero que nos perdoe vostede a ira desta perorata (palabra que procede do latín “perorar” e que entre outras acepcións significa “falar por última vez, nunha causa”). Pero nos imaxinamos que isto vostede xa o sabía, dado que o latín é unha lingua morta e vostede é un especialista en asasinar linguas. Aprenda a escribir na lingua de Cervantes ou na de Rosalía, ou na de Homero. Adquira un pouco de cultura, en calquera lingua. Fórmese un pouco politicamente, non se crea que no anarquismo con dicir “Revolución, evolución, mata cerdos” xa basta. Houbo e hai grandes e profundos pensadores, creadores e loitadores dentro desa ideoloxía. Despois aprenda vostede a expresarse, porque se pode dar o camelo durante un tempo cun pouco de imitación, un pouco de mala hostia, un pouco de cara, pero a longo prazo, a merda termina cheirando e só soportamos, o que está ben feito, ben expresado, ben construído, o auténtico. Retírese, fórmese, atope un estilo, domine o medio de expresión que elixiu, fágase persoa, sobre todo fágase unha boa persoa, e se entón ten algo que cre que debemos escoitar, volva e cántenolo.
Sabemos que non nos fará vostede caso, a súa vaidade e a súa sagaz discográfica levarano a vostede a gravar discos malos e a dar concertos iguais en abrevadeiros que confunden moda, con talento, persoas con rabaños…
Dentro dun ano volveremos escribirlle outra carta aberta analizando onde chegou vostede coa súa sagaz discográfica. E dentro de dous anos volveremos facer o mesmo. Imos facer un seguimento implacable da súa carreira como “artista” e a da súa sagaz discográfica como descubridora de talentos sublimes. E entón veremos o que conseguiu vostede a cambio de escribir un email tam patético como o que recibimos, cumprindo as ordes da súa sagaz discográfica condenada a ser varrida por unha maquinaria tan imparable como internet.
Vostede un artista? Pero non se lle cae esa palabra da boca? Non lle queda a vostede un mínimo de cordura? Un artista como Leonard Cohen, Bobo Dyla, Billie Holiday, Miguel Anxo, Hölderlin, Charles Chaplin, Igman Bergman…? Ou como esas folclóricas que todas son “artistas”?
Señor cantante, na arte como no amor “querer, non é sempre poder”. Ése ou non se é, e cando se é non ten vostede que andar proclamándoo por aí, son os demais, e sobre todo o tempo, quen o difunden.
E posible que vostede sexa un cantante, pero artista... E non desexamos insultalo chamándolle fatuo petulante. Non queremos facelo, porque non desexamos molestalo a vostede facendo que teña que consultar o dicionario, porque por eses versos seus que vostede e esa sagaz discográfica que fixo a súa fabulosa fichaxe para o seu inimaxinable catálogo, tanto valoran; por eses versos, diciamos, pódese coñecer o gran dominio lingüístico que mostra ter vostede sobre os idiomas nos que intenta cantar?
Por certo, nese verso seu “As almas sen medo gañan sempre as larvas”, supomos que o segundo “as” leva tilde. Se leva tilde, son as almas as que gañan, se non leva, son as larvas as que gañan.
Tampouco queremos insultalo chamándolle a vostede canta mañáns, porque as luminosas primeiras horas do día non teñen a culpa de que existan fantasmas cos seus vanidosos soños negros, as súas falsas utopías prostituídas para ver se a súa sagaz discográfica consegue con elas achegarlle a vostede fama e diñeiro. Cousa esta, mui difícil tal como está agora o mercado do disco e dos “cantantes”. Fíxese, ao final faría vostede o imbécil para nada.
Sabe? o que máis nos repugna de vostede é o rolo anarquista co que se disfraza. E dicimos “disfraza” porque é imposible que alguén que comprende o que iso significa, sexa capaz de mandar semellante email. Que alguén, en nome desas ideas que foron sempre sinónimo de xenerosidade, solidariedade, de desprezo polo diñeiro, os liderados, a fama e a pedantería; que en nome desa ideoloxía póñase a “cantar” pretendendo ser “artista”, famoso, rico, Bisbálico, resulta indecente e obsceno.
Imaxiamos que a súa sagaz discográfica tan preocupada da “imaxe” dos seus artistas xa lle fixo a vostede esta petición, pero por se se lle esqueceu ímoslla a facer nós: faga coa súa vida, coa súa voz e co seu baleiro ético o que queira, pero por favor deixe de pintar estreliñas vermellas nos seus discos, de vestirse de negrodurruti e de levar bandeiras vermellas e negras aos seus concertos, porque iso non cadra con ter delirios de grandeza preocupándose da súa “imagen como artista?Faga o mesmo que nós: escuézanos.

Firmado:
Colectivo UTOPÍA FORO
organizador de UTOPÍA SON

martes, 9 de junio de 2009

Gilad Atzmon



Gilad Atzmon (Tel Aviv, 1963) foi criado na doutrina do judaísmo, pero hoxe di detestar "o principio racial" que predica o estado de Israel. Escritor, ensaísta e saxofonista lidera a banda de jazz Orient House Ensemble.
Seguro de si mesmo, recoñece que a sátira política é clave na súa obra. E o seu gran leitmotiv, a liberación do pobo palestino.
A súa metamorfose tivo lugar tras facer o servizo militar durante a guerra do Líbano de 1982. Entón, Atzmon converteuse en escéptico das políticas de Israel.
"Morreron asasinados 17.000 libaneses e a ninguén lle importou.
En Gaza morreron 1.500 palestinos e converteuse nun fenómeno de protesta global. O mundo está farto das prácticas sionistas. O problema de Israel é a súa ideoloxía supremacista. Só leva á destrución", revela o músico.
Atzmon non deixa títere con cabeza: “O 94% dos israelís apoiaron o de Gaza. Os políticos utilizan o medo para obter os seus fins. Son os palestinos quen viven aterrados ante os ataques dun estado terrorista como Israel”.
Tras romper co seu país, o músico emigrou a Londres. "Non quería tomar parte na colonización de Palestina. Algúns xudeus din non no seu nome, pero non fan nada. Eu si falo no meu nome, e digo: que lle fodan a Israel". Despois, xa na súa condición de militante, Atzmon creou unha web (palestinethinktank.com), que se converteu no portal propalestino máis popular en lingua inglesa.


Occidente, no punto de mira

Atzmon e os seus colaboradores denuncian "aos soldados corruptos que asasinan", e avogan por un estado que defenda os dereitos dos refuxiados. "Un xudeu de Brooklyn ten máis dereitos en Israel que un palestino nacido en Xerusalén. É inadmisible", acusa o activista.Nin os políticos occidentais líbranse da súa crítica: "Dedícanse a aplaudirlles as grazas".

En Londres, onde reside, a xente estaba conmocionada cos ataques israelís en Gaza, "pero a reacción do goberno foi lenta e ambigua. A separación entre a cidadanía e os políticos é cada vez maior.Algún día pagarano", vaticina Gilad Atzmon, o israelí *antisionista.

Fuente, JESÚS CENTENO - MADRID - 15/05/2009 08:00, (El Público)

jueves, 28 de mayo de 2009

O asasino de Víctor Jara


Logo de case 36 anos de silencio, José Paredes, un dos soldados que executou en setembro de 1973 ao cantautor e director teatral Víctor Jara, prisioneiro dos militares golpistas, confesou a súa participación e foi sometido a proceso e detido como presunto autor do homicidio, por orde do xuíz Juan Fontes, quen investiga o caso. Paredes, entón de 18 anos e cumprindo o servizo militar, integrou o pelotón que cribou con 44 disparos.
Paredes estaba detido xunto con outro ex conscripto desde o venres e confesara a súa participación á policía. Ao ir declarar o luns ante o maxistrado quixo retractarse, pero este resolveu procesalo. As súas declaracións comezaron a desenredar unha investigación que o xuíz Fontes quixo pechar cun único procesado -o coronel Mario Manríquez, director do campo de prisioneiros improvisado polos militares no Estadio Chile- e foi reaberta por presión dos querellantes, quen fixeron un chamamento público para que se entregasen máis antecedentes e pediron 90 novas dilixencias.

A clave para achegase aos autores directos tíñana os ex conscriptos que facían a mili e enviáronos a custodiar aos máis de 5.000 partidarios do derrocado Goberno de Salvador Allende detidos nas graderías do Estadio Chile, un recinto próximo ao palacio da Moeda. Paredes cumpría o servizo militar no rexemento Tezas Verdes, cuxo xefe era Manuel Contreras, quen despois foi o xefe da Dirección de Intelixencia Nacional (DINA), o principal aparello represor da ditadura de Augusto Pinochet.
O rexemento enviou dúas seccións desde o porto de San Antonio para custodiar os prisioneiros, que en Santiago os militares deixaron primeiro no Estadio Chile e, despois, cando xa non cabían neste recinto techado, no Estadio Nacional, o maior campo de fútbol do país. Jara foi detido ao día seguinte do golpe militar, xunto con outros 600 estudantes e académicos da Universidade Técnica do Estado que quixeron resistir desarmados o golpe militar. Recibiu un tratamento brutal no estadio. Militante comunista, era un dos símbolos culturais da experiencia socialista de Allende. Os soldados romperon a culatazos as súas mans, golpeárono e deixaron sen alimentos nin auga. Outros prisioneiros axudárono, pero a súa sorte estaba botada.
Un subtenente xogou á ruleta rusa cun revólver na tempa do cantautor e deulle o primeiro disparo mortal nos subterráneos do estadio. Despois ordenou a Paredes e outros soldados disparar ao corpo que convulsionaba agónico para rematalo, segundo o seu relato, transcrito polo Centro de Investigación Xornalística. Detrás presenciaba a escena o oficial Nelson Haase, a cargo dos interrogatorios nese recinto e que despois se incorporou á DINA.
Catorce prisioneiros correron a mesma sorte de Jara ese día. O corpo do cantautor foi arroxado despois na rúa e a súa viúva, Joan Jara, púidoo rescatar da morgue entre centos de vítimas, grazas á valentía dun funcionario do servizo de identificación que o recoñeceu e foi a avisarlle ao seu domicilio.
O nome de Haase xurdiu por primeira vez relación co caso de Jara. Na DINA tivo labores operativos e hoxe, aos seus 62 anos, é propietario dunha empresa de mobles e decoracións. En declaracións ao diario A Nación negou estar no Estadio Chile e dixo que na data do crime atopábase no sur do país.O xuíz ordenou á policía determinar a participación de Haase e pediu novas dilixencias. A xustiza busca identificar a un oficial coñecido como O Príncipe e a quen os prisioneiros describiron como louro, alto e de voz enérxica, e recordan porque foi quen máis se ensañó con Jara.

Joan Jara, a viúva do cantautor, sostivo que "a xustiza achégase á verdade" e recordou que a súa querela orixinal foi contra Pinochet. "Acá hai outros culpables. Son a xente que mandou disparar e torturar". Para o avogado querellante Nelson Caucoto, onde "houbo acción dun conscripto hai a orde dun oficial e deben ser tratados co máximo de rigor da lei, porque os soldados só foron a carne de cañón".
Albanel, xardineiro e camareiro dun restaurante en San Sebastián, un balneario a cen quilómetros da capital, Paredes alegou que "eu só era un pelao nomás" cando era trasladado ao cárcere de alta seguridade e pediu "buscar aos altos mandos".
Fuente: Axencias/insurxente.

martes, 21 de abril de 2009

Keny Arkana

Nacida en decembro de 1983 en Marsella, Keny Arkana ten pai arxentino, de Salta, e nai francesa. Aos nove anos xa se fuxiu de casa e foi nun dos internados en que estivo onde empezou, con 13 anos, a impresionar aos seus: «As súas leis son inmorais, a miña delincuencia ten principios».
Podería dicirse que nese ano, 1996, comezou a súa carreira musical ao formar o colectivo Mars Patrie, que logo se convertería en Etat-Major e daríalle os seus primeiros directos na escena marsellesa, concretándose no ano 2003 no EP de título “Volume 1” baixo “Etat-Major”. Orgullosa da rúa, en “A mère deas enfants perdus” proclama: «Nas miñas arterias flúe a xungla. Sálvese o que poida e sobre todo o que gime. Son a rúa. A nai dos nenos perdidos».

Nin joyitas Bling-Bling, nin cochazos, nin mercadeo de cuerp(az)os, nin demais gilipolleces que tan a miúdo poboan esta devaluada escena; 100% Anti-Bling-Bling, ela mesma defínese así: «eu non son rapera, son unha contestataria que fai rap». E é que a dimensión ideolóxica é esencial en Keny Arkana: arroxada con forza, con racho, desafiante. Como a moitos artistas antes que ela, a forte consciencia e dimensión políticas non fan outra cousa que fortalecer a súa arte, que desborda emoción é capaz así de atrapar ao oínte cunha forza da que noutro caso carecería (e pensamos neste momento nos míticos Refused, a influente banda sueca que cantaba con tanta forza aquel «mellor morto que vivo baixo o teu opresión. Mellor morto que vivo baixo os teus valores sociais».





Tamén en en 2004, funda o espazo cooperativo “A Rage du Peuple” (A Rabia do Pobo), que pretende unha «cólera positiva, federalista, portadora de esperanza e de cambio». O seu manifesto é proclamado en 2006 en Nanterre durante a FALP (Foro Mundial das Autoridades Locais de Periferia), onde se expón o debate se un enfoque que parta da periferia é pertinente para entender e actuar sobre a relación mundialización/metropolización.



O manifesto di así:

Somos unha rabia que se desenvolve nas ruelas do mundo.

Somos novos, en corazón e espírito, habitados por un desexo de transformar a nosa condición.

Somos cidadáns que exasperados vemos os nosos dereitos e liberdades ameazados por unha globalización que nos encarcela nunha prisión ao descuberto. decidimos unirnos para poder loitar humildemente.

Somos un movemento que se difunde de boca a oído, como un rumor circulando nas nosas vidas.

Somos unha unidade indivisible a través dos séculos. Somos unhas xentes libres, en pé, co puño alzado. Queremos desenvolver a consciencia e a información crítica e libre.

Somos xente común que xa non cre nos políticos, pero que quere restaurar un sentido á palabra “política”. (?)



miércoles, 28 de enero de 2009

Poetas, canciones, rimas y luchas


"Sonríe aunque te hagan creer
Que el mundo al revés
Que no sea posible
Aun está por ver
no es cuestión de fe
para pelear sobran las razones
Y por eso aun hay gente que lucha gente que te ama
Que por ti sin conocerte nada se parte la cara
Tendrán que pasar aun 15 años hasta que lo entiendas
Pero no tengas prisa por crecer entre mil cadenas
Y los peces no están más felices muertos en el río
Ni la gente que duerme en la calle y se muere de frío
Ni otros niños que son como tú pero que son soldados
Ni otras niñas que antes de reír, ya las han violado"

K.O.senso

martes, 2 de diciembre de 2008

Mikel Laboa



Mikel Laboa hil da. El cantautor vasco falleció esta mañana en Donosti.

Gaur goizean zen du da, 74 urterekin, azkenaldian osasunez makal ibili ondoren.

La capilla ardiente de Mikel Laboa se abrirá al público esta tarde en el tanatorio Rekalde de San Sebastián

. Azken egunak etxean osasunez makal eman ondoren atzo ingresatu zuten Donostiako Poliklinika erietxean Mikel Laboa (Donostia, 1934), eta gaur goizean hil da Marisol Bastida emaztea eta seme-alabak alboan zituela.

Gorpua dagoeneko eraman dute Donostiako Errekaldeko beilategira eta bihar 11:15 aldera erraustuko dute.

Euskal kantagintza berriaren ildoko musikari eta kantari handienetakoa izan da, Ez Dok Amairuren sortzaile eta kide ezagunenetakoa. Belaunaldiz belaunaldi iraun du Laboaren arrakastak, eta bere garaikideena ez ezik, gazteen miresmena jaso du behin baino gehiagotan. Joxean Artzeren letraren gainean ondu zuen Txoria txori, esaterako, euskal kantarik ezagunenetakoa bihurtu da. Artzerenak bezala, hainbat euskal poetaren letrak musikatu zituen.

Euskal kantagintza tradizionala jorratu zuen, alde batetik, besteak beste, aintzinako doinu eta abestiak berreskuratuz. Bestetik, bide erabat esperimental eta berritzaileetan aritu zen.

Medikuntza ikasi zuen eta haurrentzako psikiatra izan zen ogibidez.

Abenduaren 23an Gipuzkoako Foru Aldundiak urrezko domina eman behar zion bere ibilbideagatik, Markel Olano ahaldun nagusiak orain dela aste batzuk iragarri zuenez.



Mikel LABOA, Su última entrevista en profundidad
Mayo del 2006

Kulturaren sortzaile iraultzaile baten agurra

«Lo que hago no es transgradir, es sacar lo que tengo»